Το αγαπημένο μου χωριό...

Οι αρχαίοι Έλληνες εθεωρούσαν ότι η άγνοια της αμπελουργίας ήταν το σημάδι των βαρβάρων και το κρασί η λύδια λίθος του πολιτισμού. Από τους αρχαίους χρόνους, οι χωρικοί του Διστόμου καλλιεργούσαν αμπελια και έκαναν κρασί. Όταν μεγάλωνα, σχεδόν κάθε οικογένεια είχε έναν αμπελώνα στο λιγοστό έδαφος που ήταν διαθέσιμο πλησίον του χωριού. Αλλά αυτό δεν ηταν επαρκές για τις περισσότερες οικογένειες. Εάν υπήρχε ένα μικρός χώρος στο κατώφλι ή κοντά στο μπαλκόνι, μια κληματαριά θα ήταν παρούσα σίγουρα.
Όποτε ηταν δυνατόν, αυτή η άμπελος θα διαμόρφωνε έναν θόλο που θα παρείχε τη σκιά του και σταφύλια στους νοικοκυραίους. Είχαμε μια απο αυτές τις κληματαριές στο πατρικό μου σπίτι. Την άνοιξη παρακολοθούσα ανυπόμονα τα πρωτα μπουμπούκια και αργότερα τα λουλούδια να μετατρέπονται σε ρόγες μεγέθους κεφαλιού καρφίτσας. Όταν τα σταφύλια άρχιζαν να ωριμάζουν και να πέρνουν ένα λαμπρό κόκκινο χρώμα, δεν μπορούσα να περιμένω για την ημέρα όταν θα μπορούσα να τα λειώσω σιγα-σιγα στο στόμα μου και να γευστώ τη γλύκα τους και το αρομά τους.
Υπήρξε πάντα αφθονία σταφυλιών στο χωριό για ανθρώπους και πουλιά προς στα τέλη του καλοκαιριού και για την παραγωγή κρασιού το φθινόπωρο. Ενώ η ποσότητα ήταν πάντα επαρκής, η ποιότητα ήταν… καλά, πέστε οτι υπήρχε αφθονία ξιδιού καλής ποιότητας! Τα γειτονικά μας χωριά δεν είχαν ούτε την ποσότητα ούτε την ποιότητα του κρασιού που είχε το Δίστομο και αυτό οδήγησε στην ανταλλαγή των τοπικών αγαθών τους για το κρασί μας. Αυτές ηταν απλές, ώμορφες ημέρες που έχουν αφήσει ζωντανές οικόνες και αναμνήσεις...